این روزها بارها و بارها از زبان مسئولان بلندپایه نظام شنیدهایم که باید رضایت مردم و بهویژه کارکنان زحمتکش دستگاههای اجرایی، در صدر برنامهها قرار گیرد. اما وقتی به وضعیت فعلی پرسنل شهرداری اهواز نگاه میکنیم، نمیتوان از خود نپرسید: اگر قرار است کرامت نیروی انسانی محترم شمرده شود، پس چرا در عمل شاهد چیز دیگری هستیم؟
شکاف حقوقی میان کارکنان رسمی و قراردادی، به واقعیتی تلخ و رنجآور تبدیل شده است. گزارشها و روایتهای درونی از بدنه شهرداری نشان میدهد که تفاوت دریافتی ماهانه در برخی موارد به حدود ۱۵ میلیون تومان میرسد. این عدد صرفاً یک نابرابری مالی نیست؛ نمادی است از تبعیض، بیتوجهی، و تضعیف عزت شغلی نیروهایی که سالها صادقانه کار کردهاند.
اگر آنگونه که شهردار و معاون برنامه ریزی اش به کارکنان می گویند، اقدام به تنظیم لایحهای برای اصلاح وضعیت حقوقی کارکنان رسمی کرده اند و آن را برای بررسی و تصویب به شورای شهر فرستاده اند عدم تصویب آن توسط اعضای شورا مایهی تعجب و تأسف است. آنگونه که مسئولان می گويند نهتنها لایحه به سرانجام نرسید، بلکه، مبالغ آن توسط شورا کاهش یافت و تأثیر اصلی آن بیاثر شد و نهایتا هم هنوز مصوب نشده و خاک میخورد. و بدتر اینکه تا این لحظه، اعضای شورا هیچ توضیح شفافی به کارکنان یا افکار عمومی ندادهاند.
در این شرایط، این پرسش جدیتر از همیشه در ذهن ما شکل میگیرد:
آیا مشاهدهی این سطح از بیعدالتی و نابرابری، باعث سلب انگیزه از بدنهی رسمی شهرداری نمیشود؟
آیا این حجم از نارضایتی، در نهایت به خدماترسانی به مردم آسیب نخواهد زد؟
ما باور داریم که نهاد شورا، مسئولیتی فراتر از امور مالی یا لوایح دارد. شما نمایندهی مردم هستید؛ اما فراموش نکنید که پیش از هر چیز، باید پاسخگوی پرسنل خدوم شهرداری نیز باشید. امروز سکوت شما، برای بسیاری از ما نه نشانهی بیخبری، بلکه علامت بیتفاوتی تعبیر میشود.
در دورانی که کشور نیازمند افزایش اعتماد عمومی، حفظ سرمایه انسانی و کاهش شکافهای اجتماعی است، بیتوجهی به خواستههای بدنهی رسمی شهرداری، نهتنها آسیب درونی است، بلکه در نهایت ضربهای به اعتماد شهروندان به کل سیستم مدیریت شهری وارد میکند.
وقت آنست که مسئولان دلسوز استانی به موضوع ورود کنند و با این انفعال و بی توجهی ها برخورد قاطع کنند و زمینه های افزایش نارضایتی پرسنل را بخشکانند.