زنان: اقتصاد یا فرهنگ؟ نوشتاری از پونه پیل رام

 قاعده را در اقتصاد نمیدانم اما در حوزه زنان قاعده اقتصادی اینست که هر جا به مشکل برخورد میکنند میگویند : زنان نمیتوانند ، کار زنانه اولویت نیست ، زن نا ن اور خانواده نیست و خیلی کلیشه ای تر چون زنان دستی در این کار و صنعت دارند همچنان در مرحله دوم باقی مانده است.

سال 1393 سال اقتصاد و فرهنگ بود ، یعنی 4 نوروز پیش از این قرار بود متولیان امور و مسِولین امر تدبیری کنند تا فرهنگ کسب و کار بتواند مقاومتی شود و مقاومت به تولید و اشتغالمان راه یابد و با افتخار به اقتدار ملی اقتصادی برسیم ویژگی این مقاومت تکیه بر " اقتصاد مردمی " بود و نگاه فرهنگی مسِِولان بر اقتصاد . قرار بود مسییییولین کشور عزمشان را جزم کنند تا در ابعاد فرهنگی و تبلیغاتی چراغ راه اقتصادی مردم باشند .

 یادم هست زمزمه هایی بود که مطابق این نامگذاری باید فرهنگ در تمام ابعاد جامعه حاکم باشد خصوصا در اقتصاد مردم و باید یک سرمایه گذتری ویزه در بخش فرهنگ و اقتصاد صورت بگیرد .

در مقوله اقتصاد نمیدانم چقدر از انروز تا کنون فرهنگی شدیم و عزم مسِولین جزم شد تا فضای شهری را اقتصادی تر و مردمی تر کنند و با اموزش مردم اولویت فرهنگ اقتصادی درست کنند اما می دانم که در مقوله فرهنگ اقتصادی زنان هیچ اقدامی که نشد ، بازارهای چین و واردات وسایل ارزان و بی کیفیت چینی نظم سبک زندگی ایرانی را هم بهم زد . با ورود حجم عظیمی از پارچه های رنگی رنگی بی کیفیت چینی اقتصاد زنانه در ایران دستخوش تحول عظیم فرهنگی شد که سبم زندگی ایرانی را هم تغییر داد ، ختما یادتان هست که سرویس آشپزخانه و سرویس سیسمونی و سرویس خواب بخش عظیمی از تولیدات مشاغل خانگی را در بر میگرفت که با امدن وسایل پارچه های چینی  بخضی از این تولیدات بناچار از حرکت و تولید بازماندند و بعضی به مدل های سبک چینی رو اوردند .

 در بخش خای دیگر مشاغل خانگی هم همین بود ، انچه عظیم و باورنکردنی بود اقبال بازار چین در میان خانواده های ایرانی نبود آنچه غیر قابل باور بود سک.ت متولیان امر در چوب حراج زدن به فرهنگ اقتصادی ایران بود . دهها سال است که ایرانیان با معضل غربزدگی روبرو بودند چیزی کهقابل تامل بود ورود شرقزدگی اقتصادی بود که براحتی رخنه در جان فرهنگ اقتصادی خانواده ها داشت و امان از اقتصاد ایرانی بریده بود .

درک عمیق مفاهیم فرهنگی اقتصادی با وجود تاکید و الزام رهیری از بالا به تمام مسِولین نیازمند شناخت ابتدایی خود مسیولین از خانواده و فرهنگ اقتصادی حاکم بر اقتصاد زنان بود ، گره کوری که فی ما بین وزارت کار و فرهنگ و جوانان و علوم و .... از سویی و عدم برنامه ریزی معاونت زنان از سوی دیگر باقی ماند ، نمیگویم وزارت اقتصاد چون در این سالها با آب هفت جوی هم نمیتوان صورت اقتصادی این وزارت خانه را تطهیر کرد . 

نادیده گرفتن خطوط اسلامی و ایرانی و ندیدن هویت  ایرانی زمینه سست شدن بازار اقتصادی را برای زنان فراهم کرد ، بازاری که به مدد سودجویان و معضل دهها ساله نفوذ غرب به سمت بازار جنسیتی رفت تا جاییکه در کلانشهرها عمده بنگاههای اقتصادی زنان ، معدود به خانه های زیبایی و ارایشگاههای زنانه شد و علاقمندی زنان به کسب درامد از این شغل بالا گرفت ف عملا موازنه اشتباه و غلطی هم نبود زیرا متولیان فرهنگی اعم از وزارتخانه های فرهنگی تا مدیران شهری دخیل در فرهنگ همه با هم چشم کوری شدند که از زیر بار فرهنگی کردن اقتصاد به نفع زنان شانه خالی کردند و توجیه همه انها هم این بود که " حوزه زنان به تمامی در اختیار ما نیست "

 اما حوزه زنان مطابق دستورالعمل های وزارت کشور و معاونت امور زنان ریاست جمهوری در تمام وزارت خانه ها و مدیریت های شهری نماینده تام الاختیار دارد و این یعنی دیدگاه وزارت خانه ها باید معظوف به زنان میشد که نشد و اینچنین اشفته بازاری شد که اگر زنان به مدد همت وعلاقه و ضریب هوشی خودشان به کسب و کاراقتصادی دست یافتند که امکان راه یابی به جلسات اقتصادی را بدست میاورند اگر نه باید منتظر باشند تا فرهنگ جنسی  حاکم بر بازار رقابتی برایشان اقتصادی را تعریف کند.

خلاصه اینکه در رقابت برای تداوم قدرت باید به قدرت نرم یک کشور هم توجه داشت زیرا بدون شکل دادن به قدرت فرهنگی نمیتوان به قدرت نرم امیدی داشت و بدون در نظر گرفتن قدرت فرهنگی بر اقتصاد زنان در ایران نمیتوان انتظار تداوم قدرت را در اقتصاد داشت