طرحی برای صلح؛ نوشتاری از یاسین افرا

آراس: به دعوت یكی از نیكان روزگار به تماشای فیلم" تنگه ابوقریب" نشستم

از شمایل مخاطبان سینما و حامی مالی فیلم  این پیش داوری میشد كه شاید این فیلم برآمده از اذهانی باشد كه هنوز به شعار " جنگ جنگ تا پیروزی " قبطه می خورند.

سكانس ها یكی پس از دیگری سپری میشود.تصویری شفاف از جنگ.پیر و جوان و نوجوان و كودك حتی زن.پزشك و كارمند و راننده وحتی لات.ارتشی ،بسیجی و پاسدار.همه در جنگند.سكانس ها میروند و از هرسكانسی بوی باروت نیز استشمام میشود.

بوی باروت و خون.بوی باروت و سرمایه های یك ملت.بوی باروت و خرابی با هر انفجار.فیلم به جایی میرسد  كه جواد عزتی خود را متهم در برابر  كودكی عكاس كه چند سالی پدر خود را قطع نخاع جنگ و زمین گیر در خانه است می بیند،كودك با طلبكاری میگوید باید بجنگیم تا پیروز شویم،جواد عزتی در نقش دانشجوی پزشكی، ارام به آون نگاه می كند ،اینجاست كه تیر مخفی كارگردان در میان انبوه دود و گلوله نه به سمت دشمن بلكه به سمت مخاطب و مسئولین شلیك می شود"در جنگ هیچكس پیروز نیست".همین جمله مخاطب را ساعت ها به فكر می برد در جنگ هیچكس پیروز نیست.

در میان انبوه خمپاره و تانك، انبوه یتیمان و بمب و موشك و حتی مجروحان شیمیایی در انبوه دست و پای قطع شده پیكر ها بر زمین افتاده،در میان همه صحنه هایی كه از پرده سینما میگذرد یك تصویر به چشم میخورد.ما خاك را ندادیم،تنگه ابوغریب سقوط نكرد، اما خیلی ها كه می توانستند سرمایه امروز جامعه باشند در بین ما نیستند.این یك شاهكار اكشن یا درام نیست حتی همه یك واقعیت هم نیست تنها گوشه ای از یك رخداد است.

مخاطب این فیلم مردم عادی نیستند چرا كه آنها سالهاست كه فهمیده اند در جنگ هیچ كس پیروز نیست، مخاطب اما سیاستمداران  ما هستند كه باید بدانند جنگ واقعی برای صلح و مذاكره است نه برای خمپاره و خون، برای این كه بدانند جنگ راهكار نیست حتی یك پایان هم نیست.

شهیدی كه بر خاك می خفت

سر انگشت در خون خود می زد و می نوشت

دو سه حرف بر سنگ :

به امید پیروزی واقعی

نه در جنگ،

كه بر جنگ!

"قیصر امین پور"

یاسین افرا