ناامیدی ، محصولی ارزان در دسترس مردم؛ نوشتاری از حسین ساقی

آراس: از بدیهی ترین مولفه های یک زندگی منطقی و معقول در هر جامعه ای وجود انگیزه و امید به بهزیستی برای حال و در نهایت آینده آن اقلیم و جامعه است. به عبارتی نبود امید در هر نوعی از زیستن ، به مثابه مرضی است که خیلی زود تمام بدنه یک سیستم را در معرض نابودی و انحطاط قرار خواهد داد.

بدون شک احوال نامساعد اینروز های عامه مردم کشور که ناشی کج فهمی در مورد کلان ترین سیاست مملکتی که همان حفظ و تقویت منافع عموم مردم ایران است ، وضع را به چنین اوضاع مبهم و یٲس آلودی کشانده ، به نحوی که گویی هیچ افقی هم برای خلاصی از این ورطه پیدا نیست.

باری ، اینروز ها ناامیدی و یٲس ، تنها محصولیست که بسیار ارزان و به سهولت هر چه تمام تر در دسترس همه مردم ایران قرار دارد.

لیکن به تحلیل و یا تفکر آنچنانی هم نیاز ندارد که وضع موجود چه از منظر اقتصادی ، سیاسی و حتی فرهنگی ، حاصل اخذ سیاست هایی است که هم در امورات داخلی و هم در سیاست های خارجی ، هرگز در جهت دوری از تنش و مرتفع کردن مسیر تعاملات حسنه با دیگران ، دست به اقدام واقعی و عملی ای زده نشده و اینک هم هیچ اراده ای برای اینکار مشاهده نمی شود.

بسیار روشن است که در روابط خارجی و تا زمانی که با همسایگان خود در تنش بسر ببریم ، این نبود منطق در روابط به سادگی به سایر ملل و ممالک دوردست تر هم سرایت کرده و وضعی که امروز با پوست و استخوان خود شاهد و ناظر آن هستیم پیوسته استمرار خواهد داشت.

در امورات داخلی نیز با یکجانبه گرایی و عدم دخالت بازیگران مختلف در امورات مملکتی و گستردن بیش از پیش تنش ها ، قطعا در وضعی بجز اوضاع کنونی بسر نخواهیم برد.

مهم تر از عوامل ذکر شده در فوق که امروز و بیشتر از هر زمانی باعث پراکندن تخم ناامیدی در جامعه می شود همه گیر شدن احساس نامحرم بودم مردم با دولتمردان و تصمیم سازان مملکتی است که عدم دخالت مردم در امورات خود ، از جمله این موارد است .

برای نمونه که جای تاسف فراوان نیز دارد باید به موضوع اعتصابات بازاریان و اصناف مختلف اشاره کرد که در این مسیر کمتر گوشی شنوا و زبانی همنوای این مطالبه بحق مردم بود اشاره کرد.

آری امروز این مردم سوای از هر معضلِ معیشتی و یا اقتصادی و در یک فضای بسیار شفاف(که متاسفانه بدور از تصور است) نیازمند معنویتی هستند که از آن طریق بتوان احساس خوشایند دخیل بودن در امورات خود را بواقع درک کرده و شاهد ثمرات آن نیز باشند که در طی سالیان دراز از این حقوق خود محروم بوده اند و اینک نیز تامین این خواسته و سایر موارد ذکر شده در بالا در هاله ای از ابهام بسر می برد.