دژ ملکان دیارفراموش شده

آراس- کمتر  بختیاری ای را سراغ دارم  که نامی از  اسدخان بهداروند نشنیده باشد. نام او در خاطره ی جمعی بختیاریان زنده است و با کلنگچین هماوردی می کند. دژملکان اما یادگار همیشه ماندگارش خواهد ماند.

 تابستان نودو یک  با عده ای از دوستان بر بلندای کلنچین برآمدیم تا شکوه او را در نبرد برای سربلندی بختیاری به نظاره بنشینیم.

آخر مگر نه آن بود که کلنگ چین آوردگاه او با قاجارها شد تا ننگ ذغال بیزی بر پیشانی نشستگان در دوسوی زاگرس مرکزی ننشیند.

"""کی گوده شاه اسدم ذغال بویزه"""

سرانجام بهمن ماه سال نود و چهار برای ساخت مستندی در باره ی اسدخان بهداروند به دژ ملکان رفتیم . شکوه قلعه ی اسدخان بر بلندای کوهی استوار همان شوکت اسدخان را به یاد می آورد.

از پلکان تاریخی آن فرا رفتیم. به درون ویرانه هایی پای می نهادیم که روزگاری آبادانی ایران را در درونشان اندیشه می کردند.

... آنچه اما باور نکردم آن بود که بازمانده ی قلعه ی اسدخان را به محلی برای نگهداری گوسفندان تبدیل کرده بودند.

باور نکردم. در باورم نگنجید.

این همان سرایی است که روزگاری...

این همان سکونتگاه مردان مردی بود که...

 اما درست می دیدم، آنجا را محل نگهداشت گوسفندان کرده بودند.

به یادم آمد دست اندرکاران سازمان پر طمطراق میراث فرهنگی چه رسالتی دارند.

آن ها اگر رسالتی برای خود نمی بینند ما بختیاریان چه رسالتی داریم.

راستی رسالت ما و رسالت آن سازمان چیست ؟ امید که با آمدن نشان ها در میراث فراموش شده خوزستان به ویژه مناطق بختیاری نشین نشانه ای از مسولیت پذیری را در میراث فرهنگی خوزستان ببینیم.