نهضت کربلا، پیشگیری از بحران بود! / نوشتاری از دکتر حسن دادخواه

نهضت کربلا، اقدامی پیشگیرانه از تبدیل جامعه مسلمانان انروز، به جامعه ای بیمار و ناامید و سست عنصر و ترسو و بدسگال بود.

آراس: به گواه تاریخ قدیم و جدید و تجربه های روزمره، " بحران" در هر زمینه و زمانه، یکباره و برق اسا بوجود نمی اید بلکه ریزه ریزه و ذره ذره، آرام آرام و آهسته آهسته و در سکوت، مشکلات کوچک سربرمی اورد و چنانچه راه چاره ای برای بر طرف کردن ان اندیشیده نشود و همه به سکوت و سازش و رضایت از کنار ان با بی مسئولیتی بگذرند، ان مشکل به بحران و مساله ای بغرنج و درهم تنیده تبدیل می شود.

گاهی نادیده گرفتن مشکل و نشنیدن صداهای حاصل از آن و گاهی دیگر، انکار و نفی مشکل موجب تبدیل ان به بحران می شود.

گاهی ترس از حرکت خلاف جهت عامه و گاهی حفظ موقعیت و بهره جویی از منابع، موجب عدم رسیدگی جدی به مشکلات متعارف و در نهایت تبدیل شدن ان به بحران می گردد.

گاهی تبلیغات کاذب و دروغین از سوی متملقان و سخن پروران، و گاهی دیگر، جهل و ناتوانی در فهم و درک درست از یک پدیده، به تباهی و تیره بختی ان پدیده، منجر می شود.

گاهی خودبزرگ بینی و لجاجت و کینه توزی موجب می گردد تا راه را از چاه تشخیص ندهیم و قادر به دیدن کاستی ها و زشتی های خویش نشویم.

گاهی خود سانسوری و احساس کاذب عدم امنیت، مانع از اعتراض و بیدار کردن خفتگان می شود و اینگونه، مشکلی ساده به بحرانی پیچیده تبدیل می شود.

سخن کوتاه کنم که هر ملتی نیازمند انسان های شجاع و با اعتماد به نفس و شیفته خدمت به مردم و جویای مصالح عمومی و گسترش سازندگی است. چنانچه زمینه های تربیت و پرورش این انسان ها از جامعه ای سلب و ربوده شود، شهروندانی سست و بدسگال و بدخواه به بار خواهند نشست و اینگونه مقدمات تیره بختی و بحران زایی ملتی فراهم می گردد.

امام حسین(ع)، با حرکت اعتراضی خویش، دیوار بلند سکوت و ترس و وادادگی به اینده مبهم را فروریخت.

اقدام شجاعانه و مخلصانه یاران امام، که همگی پرورش یافته مکتب شهامت و شهادت بودند، از نهادینه شدن مشی و سیره یزیدی جلوگیری کرد و زمینه رسوایی ان را فراهم آورد.