روزهای سخت سيدخلف موسوی در شهرداری اهواز

كاش حالا كه باقر قاليباف در آستانه نهمين سال صدارت خود بر بلديه تهران ميزبان شهردار وين است كه بيست و دومين سال حضورش در شهرداري وين را تجربه مي كند، از او بپرسد در طول اين دو دهه با كمتر از يك دهم چالش هاي سيد خلف موسوي در مقام شهردار اهواز روبرو بوده است...

شوراي شهر اهواز در دوره چهارم، در نتيجه تعامل سازنده اي كه با مديريت شهري داشت و با وجود عقلاي اقليت و اكثريت صبورش توانست تا حد زيادي از چالش هاي قابل پيش بيني كه هماره تجارب شورايي را تهديد مي كند به سلامت عبور كند.

در نتيجه استراتژي درست شوراي چهارم بود كه شهردار موسوي پروژه هاي مهمي نظير پل سوم، روگذر جوادالايمه، زيرگذر شريعتي و خليج فارس و تقاطع چهارشير و بسياري ديگر را در كارنامه شوراي چهارم ثبت كرد.

تا اينكه پس از پايان ماراتن انتخابات مجلس دهم در نخستين جلسه شورا، با انتقادات تند دو عضو اين شورا يعني سعادت نيا و خورشيدي كه تا پيش از اين ها در گروه حاميان شهردار بودند و تنها كافي است به آرشيو خبري سايت هاي محلي جهت تعيين صدق اين مدعا بنگريم، همراه بود.

انتقادات خورشيدي و سعادت نيا گر چه از نگاه بيروني يك خودزني درون اردوگاهي محسوب مي شد اما از نگاه دروني آغاز يك جدايي و حركت به سمت تشكيل اپوزيسيون عليه شهردار درون شورا به شمار مي رفت، اپوزيسيوني كه حالا عملا همان مدعا و تصميمي را داشت كه شوراي سوم در برابر شهرداران خود انتخاب كرده، اتخاذ مي نمود.

تبلور اين ادعا در روزهايي كه استان دچار فضاي خالي حضور استاندار شد، طرح سوالات خورشيدي از شهردار موسوي بود، سوالاتي كه تم آشنايي داشت و پيش از اين ها نمونه هايش را مي شد از برخي گروه هاي مجازي استخراج كرد.

شهردار موسوي سال٩٥ را با وعده اتمام پروژه هاي كليد خورده در سال ابتدايي شوراي چهارم آغاز كرد.

وعده اي كه در صورت تحقق مي تواند سوخت لازم جهت حضور گرم انتخاباتي گروه حامي او را پاي صندوق هاي راي شوراي پنجم فراهم كند. و اين يعني خطري بالقوه براي گروه هاي معارض قومي- سياسي كه از حالا بيرق شعار تحقق گام سوم در شوراي پنجم را بلند كرده اند.

به همين جهت بود كه دستور كشيده شدن ترمز سيدخلف موسوي از برخي محافل صادر شد.

حرف اين بود: سيد خلف نبايد پروژه هاي بزرگ وعده داده شده را به اتمام رساند، اين برگ برنده اي است كه نبايد از سوي سيد خلف به نفع شوراي چهارم روي ميز جامعه شهري در اهواز گذاشته شود. با اين نگره است كه مي توان چرايي همزمان شدن موج تخريب ها عليه شهردار موسوي در فضاي مجازي و طرح سوال از او را درك و تحليل نمود.

در نظام شورايي به طور طبيعي و مبتني بر مصالح قانوني، فرماندار سعي مي كند ضمن رعايت بي طرفي نقشي فراتر از شورا و شهردار براي خود دست و پا كرده و از ورود بت مداخلاتي كه جز آشفتگي فضاي اجرايي و خدماتي شهر نتيجه اي ندارد پرهيز نمايد، از اين روست كه مصاحبه اخير فرماندار اهواز را اگر چراغ سبز به روند نقد غير منصفانه اي كه اخيرا عليه شهرداري اهواز شتاب گرفته است ندانيم حتما حمايت از روند اجرايي فعاليت هاي شهر نيست.

فرماندار اهواز در اين گفت و گو با بي اطلاعي خبرنگار پرسشگر از پروژه هاي عمران شهري همراهي كرده و در نقش يك منتقد، اهواز را با شهرهاي شيراز و اصفهان مقايسه مي كند و در اين قياس غلط فراموش مي كند كه كيفيت آب، شبكه فاضلاب، برق، مخابرات، امكانات ورزشي، سرمايه گذاري هاي دولت، وضعيت راه ها و جاده هاي مواصلاتي و بسياري شاخص ديگر را در مقام قياس آورد و تنها به شهرداري اشارت دارد و اين يعني فرار به جلو، چرا كه شهرداري اهواز مدعي است در سه سال گذشته از عمر دولت از كمك هاي دولتي محروم بوده و فرماندار عزيز حتما در اين زمينه توضيحاتي خواهد داشت، اگر خبرنگار منصفي با او به گفت و گوي بي پرده بنشيند.

نظام شورايي در بستر مديريت شهري در اهواز حايز پيچيدگي هاي خاصي است.

بخشي از اين پيچيدگي ها حاصل تركيب متكثر قومي- جمعيتي اين شهر و برخي ديگر در نتيجه تحولات تاريخي در بوم زاد شگرف جنوب در طول يك قرن گذشته حادث شده است، جامعه خوزي و در يك الگوي شهري آن اهواز هم به شدت پاي بند ارزش ها و باورهاي سنتي است و هم تحت تاثير مدرنيته به عنوان دروازه نخست درك آن در جغرافياي ايراني از ارزش هاي مدرن بهره هاي فروان گرفته است.

پس جامعه شهري در اهواز و مجموعه شهروندي آن نه صددرصد سنتي است و نه در كليت مدرن، نه مدني است و نه توده اي؛ تركيبي از اين و آن. پس تصميمات جمعي در شهر اهواز همان اندازه كه پيچيده و بعيد و خطير است، آسان و سهل و خطي نيز مي باشد.

از اين روست كه اگر انتخاب موسوي به عنوان شهردار اهواز را عبور موفقيت آميز شورايي با اكثريت چند قومي از نخستين چالش پيش رويش بناميم، بي گمان، عبور از اين انتخاب بزرگ ترين چالش اين شورا محسوب مي شود.

حذف پديده موسوي آنچنان فضاي خالي از قدرت سياسي و مشروعيت تجربي را در مديريت شهري ايجاد خواهد كرد كه به طور طبيعي كمترين نتيجه اش از سايه برون افتادن بازيگران خطاكار محلي است، چيزي شبيه اتفاقي كه پس از عزل شمسايي در شوراي سوم افتاد. آيا عقلاي شوراي چهارم تن به اشتباهي بزرگ نظير عزل شمسايي خواهند داد؟

آيا بازيگران خطاكار محلي امكان برون افتادگي از سايه بازي را بررسي و هزينه رفتار نابخردانه خود را سنجيده اند؟

آيا اولين اشتباه شوراي چهارم، آخرين اشتباهش نخواهد بود.

پس شوراي چهارم اهواز در روزهاي پيش رو تصميم سختي ندارد، اصولا ادامه راه آمده همان تصميم عقلاني اين شوراست.

آيا شوراي چهارم مرتكب تصميم سخت خواهد شد و يا با تصميم آساني كه اتخاذ مي كند بر سرگيجه شهري نقطه پاياني مي گذارد.

ظاهرا اين پرسش در اين روزها فكر برخي اعضاي شوراي شهر اهواز و شهردار موسوي را به خود مشغول كرده است.

پرسشي كوتاه و روشن كه اگر پاسخي عقلاني نيابد، سرگيجه به شهر بازخواهد گشت.

سرگيجه اي كه از همان روزهاي نخست فعاليت شوراي سوم به جان شهر افتاد و حالا در روزهاي پاياني شوراي چهارم از خواب جسته است. درمان سرگيجه چيزي اما جز رواداري و نگاه عقلاني نيست.

اهواز محتاج آرامش است و آفت رشد و توسعه و آباداني جز تنش و تخريب نيست.

شوراي چهارم و به خصوص اعضاي اپوزيسيون تازه تشكيل يافته اش، تنها كافي است، تجربه كاركرد ناقص شوراي سوم را در نظر داشته باشند.

نمي دانم آيا وسوسه تكرار تاريخ هماره با ما خواهد بود در حالي كه مردم ناظراني امين و بي اشتباه برفعاليت ها و اقدامات ما هستند؟!

كاش حالا كه باقر قاليباف در آستانه نهمين سال صدارت خود بر بلديه تهران ميزبان شهردار وين است كه بيست و دومين سال حضورش در شهرداري وين را تجربه مي كند، از او بپرسد در طول اين دو دهه با كمتر از يك دهم چالش هاي سيد خلف موسوي در مقام شهردار اهواز روبرو بوده است...