پیشنهادهای فرهنگی
«سیانور» بهروز شعیبی به سینماها آمده، اثری در باب گروه های چپ در دهه ی پنجاه که وقتی کارگردان خوش ذوقی چون شعیبی را بالای سر خود دارد که وسوسه کننده نشان می دهد.
صبحانه پرس : «قدم زدن با اسب» در سالن ارغنون به کارگردانی مسعود شاه محمدی، نمایش در مود حال و هوای آدم هایی است که در چنبره گوه های چپ و در دهه 50 خورشیدی در ایران گرفتار شده اند ، به طور خاص روایت یک دختر و پسر درگیر این گروه های تمامیت خواه که در میانه ی مسیر عاشق همدیگر می شوند.
منتهی «سازمان» تمامیت خواه جایی برای عواطف انسانی ندارد و آن ها رامنکوب کمی کند. داستانی عاضقانه و سر راست در یک ساعت که با حال و هوای پائیزی جور در می آید، دکور ساده ای هم دارد که تداعی کننده زندان است و استعاره ای از چشم های بسته ی افراد درگیر این گروه ها دارد. دیالوگ های پینگ پنگی و ارتباط حسی دو بازیگر داستان با کاراکترهای متن هم که تماشای کار راحت تر و شیرین تر کرده، خلاصه که بهانه ای برای ندیدنش نیست و همه ی مولفه های درگیر کننده یک تئاتر راحت و روان و در عین حال وزین را دارد.
کتاب: رمان «خانواده پاسکوآل دوآرته» کامیلو خوسه را نشر ماهی سال 86 در قطع جیبی منتشر کرد و تا امروز نزدیک به پنج بار تجدید چاپ شده، کتاب کمتر از دویست صفحه دارد و حکایت یک محکوم به اعدام در زندان است. او از کودکی اش شروع می کند و تا زمان جنایت می رسد و با زبانی آکنده از اعتراف، گویی روبروی خواننده نشسته و از جامعه ای می گوید که رذایل اخلاقی را به تک تک افرادش تحمیل می کند. 
نثر کاملا روان و صمیمی کتاب که آمیخته از مضامین روانشناسانه و در عین حال اجتماعی است، قدرت ارتباط گرفتن با کتاب را افزایش می دهد. راوی در عین سادگی به شرایط خانوادگی و مسائل روانی موثر در پرورش شخص و همچنین مسائل محیطی می پردازد و مضانینی مثل جبر و تقدیر را تا حد قابل توجهی بررسی می کند، نثر پر از تشبیه نویسنده در عین لذتی که می دهد به نوعی کلاسی برای نوشتن است.
«هیچ چیز آنچنان که در وهله ی اول به نظر می رسد نیست و وقتی از نزدیک نگاه کنیم، وقتی به صورتی واقعی روی چیزی کار کنیم، جنبه های عجیب و حتی ناشناخته ای را می یابیم، چنان که از اولین برداشت ما گاهی هیچ یادی باقی نمی ماند»
کیوسک: ماهنامه اجتماعی – اقتصادی «آینده روشن» در دوره جدید ماهنامه ای خواندنی و پر بار نشان می دهد. نگاه یکسان و یکپارچه به موضوعات مختلف در فرم های متنوع که مجله ای یکدست را پیش روی شما می گذارد. در شماره مهرماه این نشریه با مطالبی خواندنی و کاربردی و البته همه فهم در مورد چگونگی ورود به بورس در قالب یادداشت و گفت گو مواجهیم و در صفحات بعد جایگاه و اهمیت تبلیغات و برندسازی در صنایع مختلف در ایران و دنیا بررسی شده، همچنین مبحث کارآفرینی و نقش آن در رفع بیکاری خصوصا در روستاها از دیگر خواندنی ها این شماره است. مواد شوینده و بررسی کیفی و کمی آن در بازار ایران و نگاه مردم به شوینده ها و تاثیرات زیست محیطی آن ها از مطالبی است که در این شماره خوشخوان است.
«آینده روشن» با همان نگاه غالب به مقولاتی چون سینما و تئاتر و ورزش هم ورود کرده و حال استودیوهای موسیقی و سالهای تئاتر و سینما و بازیکنان خارجی بی کیفیت در لیگ برتر ایران را واکاوی کرده است. اکران: «سیانور» بهروز شعیبی به سینماها آمده، اثری در باب گروه های چپ در دهه ی پنجاه که وقتی کارگردان خوش ذوقی چون شعیبی را بالای سر خود دارد که وسوسه کننده نشان می دهد. البته تیم بازیگری کار هم جذاب است: بابک حمیدیان و بهنوش طباطبایی و هانیه توسلی و دیگران که در یک اثر خوش رنگ و لعاب با فضا سازی قابل توجه وطراحی صحنه چشمگیر و موسیقی متناسب چشمگیر نشان می دهند. به هر حال نگاه شعیبی به مسائلی این چنینی قابل پیش بینی است، اما خب چون در میان کارگردان های نسل جدید با وسواس و متفاوت نشان می دهد هر محتوایی را در فرمی قابل قبول عرضه می کند. 
نمایش خانگی: «سایه روشن» فرزاد موتمن به نمایش خانگی رسید. فیلم در مورد مردی است به نام رامین که دچار فراموشی گردیده و با کمک زنی پرستار سعی دارد حافظهاش را بدست آورد. موتمن در «سایه روشن» شخصی ترین فیلم اش را ساخته درامی روانشناسی که با مایه های فلسفی و لوکیشین محدود و نورپردازی ویژه اش به درونیات و ذهنیت شخصیت های می رود و فضایی نه چندان ساده و سهل را برای مخاطب نمایش می دهد. 
این که حقیقت کدام است و ما هر کداممان به تنهایی حقیقت را تا چه اندازه به نفع خواسته هایمان قلب می کنیم، مهم ترین موتیف فیلم است، به هر حال با اثری سر و کار داریم که ساده نیست و باید به دقت و جست و جوگرانه به تماشایش نشست و اگر توقع یک اثر تفریحی را ندارید، اصلا سمتش نروید.
کتاب: رمان «خانواده پاسکوآل دوآرته» کامیلو خوسه را نشر ماهی سال 86 در قطع جیبی منتشر کرد و تا امروز نزدیک به پنج بار تجدید چاپ شده، کتاب کمتر از دویست صفحه دارد و حکایت یک محکوم به اعدام در زندان است. او از کودکی اش شروع می کند و تا زمان جنایت می رسد و با زبانی آکنده از اعتراف، گویی روبروی خواننده نشسته و از جامعه ای می گوید که رذایل اخلاقی را به تک تک افرادش تحمیل می کند.
نثر کاملا روان و صمیمی کتاب که آمیخته از مضامین روانشناسانه و در عین حال اجتماعی است، قدرت ارتباط گرفتن با کتاب را افزایش می دهد. راوی در عین سادگی به شرایط خانوادگی و مسائل روانی موثر در پرورش شخص و همچنین مسائل محیطی می پردازد و مضانینی مثل جبر و تقدیر را تا حد قابل توجهی بررسی می کند، نثر پر از تشبیه نویسنده در عین لذتی که می دهد به نوعی کلاسی برای نوشتن است.
«هیچ چیز آنچنان که در وهله ی اول به نظر می رسد نیست و وقتی از نزدیک نگاه کنیم، وقتی به صورتی واقعی روی چیزی کار کنیم، جنبه های عجیب و حتی ناشناخته ای را می یابیم، چنان که از اولین برداشت ما گاهی هیچ یادی باقی نمی ماند»
کیوسک: ماهنامه اجتماعی – اقتصادی «آینده روشن» در دوره جدید ماهنامه ای خواندنی و پر بار نشان می دهد. نگاه یکسان و یکپارچه به موضوعات مختلف در فرم های متنوع که مجله ای یکدست را پیش روی شما می گذارد. در شماره مهرماه این نشریه با مطالبی خواندنی و کاربردی و البته همه فهم در مورد چگونگی ورود به بورس در قالب یادداشت و گفت گو مواجهیم و در صفحات بعد جایگاه و اهمیت تبلیغات و برندسازی در صنایع مختلف در ایران و دنیا بررسی شده، همچنین مبحث کارآفرینی و نقش آن در رفع بیکاری خصوصا در روستاها از دیگر خواندنی ها این شماره است. مواد شوینده و بررسی کیفی و کمی آن در بازار ایران و نگاه مردم به شوینده ها و تاثیرات زیست محیطی آن ها از مطالبی است که در این شماره خوشخوان است.
«آینده روشن» با همان نگاه غالب به مقولاتی چون سینما و تئاتر و ورزش هم ورود کرده و حال استودیوهای موسیقی و سالهای تئاتر و سینما و بازیکنان خارجی بی کیفیت در لیگ برتر ایران را واکاوی کرده است.
اکران: «سیانور» بهروز شعیبی به سینماها آمده، اثری در باب گروه های چپ در دهه ی پنجاه که وقتی کارگردان خوش ذوقی چون شعیبی را بالای سر خود دارد که وسوسه کننده نشان می دهد. البته تیم بازیگری کار هم جذاب است: بابک حمیدیان و بهنوش طباطبایی و هانیه توسلی و دیگران که در یک اثر خوش رنگ و لعاب با فضا سازی قابل توجه وطراحی صحنه چشمگیر و موسیقی متناسب چشمگیر نشان می دهند. به هر حال نگاه شعیبی به مسائلی این چنینی قابل پیش بینی است، اما خب چون در میان کارگردان های نسل جدید با وسواس و متفاوت نشان می دهد هر محتوایی را در فرمی قابل قبول عرضه می کند.
نمایش خانگی: «سایه روشن» فرزاد موتمن به نمایش خانگی رسید. فیلم در مورد مردی است به نام رامین که دچار فراموشی گردیده و با کمک زنی پرستار سعی دارد حافظهاش را بدست آورد. موتمن در «سایه روشن» شخصی ترین فیلم اش را ساخته درامی روانشناسی که با مایه های فلسفی و لوکیشین محدود و نورپردازی ویژه اش به درونیات و ذهنیت شخصیت های می رود و فضایی نه چندان ساده و سهل را برای مخاطب نمایش می دهد.
این که حقیقت کدام است و ما هر کداممان به تنهایی حقیقت را تا چه اندازه به نفع خواسته هایمان قلب می کنیم، مهم ترین موتیف فیلم است، به هر حال با اثری سر و کار داریم که ساده نیست و باید به دقت و جست و جوگرانه به تماشایش نشست و اگر توقع یک اثر تفریحی را ندارید، اصلا سمتش نروید.
نظرات بینندگان